Moederschap is...

Sinds ik moeder werd, blader ik soms door mijn foto’s en zie ik sporen van mezelf: Workshops. Ideeën. Platforms. Probeersels.

Projecten, Kleine dromen die ik aanraakte.

Soms maar even. Soms met vuur.

Of soms afgebroken door "het leven", ziekte van mezelf, kinderen of eender wat...

Of soms om te ontdekken dat ze niet van mij waren.

Of dat ze van mij waren, maar enkel voor even.

Of dat de wereld er niet klaar voor was.

En weet je? Dat is oké.

Moederschap is zoeken.

En soms verdwalen.

En dan weer iets proberen, omdat je voelt: misschien klopt dit wel.

Omdat je niet langer dezelfde bent als vroeger. Omdat je geen routekaart kreeg toen je kind geboren werd.

Omdat je lichaam verandert, je prioriteiten verschuiven, je ziel andere dingen verlangt.

Moederschap is dingen starten die je niet afmaakt.

En daar vrede mee leren sluiten.

Niet omdat je lui bent.

Niet omdat je wispelturig bent.

Maar omdat je durft te proberen.

Omdat je beweegt.

Omdat je luistert.

Omdat je voelt.

Het is oké om dingen te laten liggen.

Om een project half te dragen en dan te laten rusten.

Om te stoppen wanneer iets niet voedt. (zoals bijvoorbeeld mijn project mama's die ondernemen of Tilda's eco-planet).

Om iets af te sluiten zonder er een label van ‘mislukt’ op te kleven.

Moederschap is leren leven met andermans blik.

Soms zegt iemand iets.

Dat je “niets afmaakt.”

Dat je “te veel begint.”

Dat je “moet opletten voor vrouwen zoals zij, die maakt niets af.”

En dan weet je: Wat een ander zegt over jou, zegt vaak meer over henzelf.

Misschien durven ze zelf niet beginnen.

Misschien wringt jouw vrijheid met hun kaders.

Misschien hebben ze vergeten hoe zoeken voelt.

En jij? Jij mag blijven zoeken. Blijft Potverdikke zoeken!

Moederschap is vleugels en wortels.

Ik ben trots op het bedrijf dat ik samen met mijn partner.

Waar ik elke dag kei hard voor werk.

Elke dag opnieuw.

Maar het ding is....ik ben meer dan dat.

Ik ben ook een vrouw die zacht wil zijn.

Een moeder die ruimte zoekt.

Een mens die vragen stelt.

Een ontdekker, een starter, een soms-later-afmaker.

Moederschap is… alles zijn.

Verward én helder.

Luid én stil.

Stevig én bewegend.

Maar vooral ECHT!

En vergeet nooit:

het leven gebeurt.

De ene moeder is een onrustige ADHD’er met duizend ideeën en een hart dat sneller klopt voor wat nog niet bestaat. De andere is gestaag, kalm, bouwt in stilte en weet wat ze wil.

Ook dat is oké.

Ook jij bent oké.

Je hoeft niets te bewijzen.

Maar lieve mensen…laten we vooral ook lief zijn. Voor onszelf. Voor elkaar. Zeker vrouwen onder elkaar. Zeker wanneer je de persoon over wie je iets zegt, eigenlijk amper kent.Zeker wanneer die persoon je ooit dierbaar was — of misschien nog steeds is.

We zijn allemaal gewoon maar mensen. Met gevoelens. Met dromen. Met onzekerheden en intenties. We doen allemaal ons best om te staan voor wat op dat moment juist voelt.

En als dat achteraf niet bleek te kloppen? Dan nog is dat even goed.

Want echt leven is niet foutloos. Het is doorvoeld, geprobeerd, gedeeld.

Met liefde,

Lauren